Na tatrzańskich szlakach

Już czwarty raz z rzędu udało mi się ukraść kilka dni w Tatrach. Nieodmiennie słowackich- latem o polskich nawet nie myślę... Tych dni teraz nie było zbyt wiele, dodatkowo paraliżowały mnie prognozy pogody, zapowiadające prawdziwy armagedon. Przez chwilę nawet wątpiłem w sens przedsięwzięcia, ale przemogłem się. Przecież i tak i tak jest się w górach...
Spakowałem więc plecak, jeśli chodzi o sprzęt foto- zabrałem oba aparaty Sony, przy czym a7R tylko z jednym obiektywem- Canonem FD 35/2.8.

W tym roku wymyśliłem sobie, że samochód zostawię w Zdiarze, po czym przesiądę się na autobus, którym dojadę do Tatrzańskiej Łomnicy, aby zatoczyć w ciągu czterech dni koło. Pierwszy nocleg zaplanowałem w fajnym schronisku na Skalnatym Plesie, w budynku dawnej stacji kolejki. Na górę się jednak nie wdrapywałem, skorzystałem z środków masowego transportu. Nie było czasu, a i od ponad 20 lat akurat to podejście kojarzy mi się nieszczególnie. Na Skalnatym tradycyjnie- pogoda rozkapryszona. Ale cisza i spokój. No i widoki.

Następnego dnia zacząłem dzień od wjechania na Łomnicką Przełęcz, niestety biletów na samą Łomnicę tradycyjnie nie było. Pozostało skorzystać z wyciągu krzesełkowego i spróbować złapać jakieś widoki.

Królewna Łomnica pokazała się tylko na chwilę.

Pozostało przejście kawałeczkiem zielonego szlaku na dość znacznej wysokości- ponad 2200 metrach. Bardzo miłe było spotkanie z kozicą, jedną z chyba.... 100, jakie zobaczyłem w tym roku. No takich cudów nie oglądałem jeszcze.

Po zjechaniu nadeszła pora na niezbyt daleką wyprawę do schroniska nad Zielonym Stawem, gdzie miałem zarezerwowane dwa noclegi. Samą drogę pokonałem w przeciwnym kierunku trzy lata temu, wiedziałem, czego się spodziewać, więc pozwalałem sobie na fotograficzne popasy, a nawt i dłuższy biwak na Rakuskiej Czubie.

Pogoda zaczęła się psuć. No, zapowiadali, nie da się ukryć. Do schroniska doszedłem jednak suchy, zobaczyłem jeszcze kawałek majestatycznego otoczenia....

I zaczęło lać. Konkretnie. Aż do... 15-tej dnia następnego. Co było robić, siedziałem w urokliwej sali schroniska z książką, czasami rozmawiałem z przygodnie napotkanymi turystami, wśród których było naprawdę kilka wartych zapamiętania, nietuzinkowych osób, do tego rodzice z dziećmi (co akurat spowodowało, że zacząłem intensywnie myśleć nad tym, w jakie góry wziąć Krzysia na weekend w październiku...). Czekałem. Gdy tylko przestało padać, zdecydowałem się na spacer. A że bez plecaka chodzi się duużo łatwiej niż z plecakiem, poszedłem w kierunku Jagnięcego Szczytu. Oczywiście bez ambicji, aby na niego wejść- było za późno. Przekroczyłem granicę 1900 metrów, która uraczyła mnie odpowiednimi, choć nadal chmurnymi widokami.

Znalazł się również czas na sweet-focię:

Po powrocie do schroniska znów lektura, rozmowy z ludźmi, przy których nawet wino lane z plastikowych baniaków, przypominających wielkie butelki z olejem rzepakowym smakowało zacnie. Mimo tego rano karnie wstałem i po śniadaniu, tuż przed 7-mą wyszedłem ze schroniska. Tym razem pogoda już była lepsza, znacznie lepsza...

Droga powrotna do Zdiaru prowadzi przez Tatry Bielskie. Nigdy w tej części Tatr nie byłem i naprawdę wielka szkoda, że szlaki, które kiedyś były otwarte- teraz nie są dostępne. Przez tę część gór prowadzi tylko jeden szlak. Ale widokowo wspaniały. Najpierw więc Biały Staw. Cisza, spokój, o tej porze byłem samiuteńki.

Potem już wejście pod górę, chmury zaczęły jednak zachodzić, ale zdążyłem złapać kilka kadrów.

No i te kozice. Wszędzie. Bez strachu gryzące sobie trawkę. Można było do nich podejść na odległość zaledwie kilku metrów. Przydałoby się tele, choć na wspomnienie wagi takiego obiektywu cieszyłem się z tego, co mam...

No i serce Tatr Bielskich, szkoda, że nie widziałem wszystkiego przed sobą. To znaczy... Coś tam widziałem..... Na szczęście....

Zejście było jednak ciężkie, strome, błotniste i długie. Na końcu, właśnie w tym miejscu dodatkowo zgubiłem się..., ale przygoda była.

A więc kolejny raz się udało.Kolejny raz wróciłem z postanowieniem, że wrócę, nie wiem, czy sam, może jednak z Krzysiem? Wszystko przed nami!